Ishani, 21 jaar oud, bevond zich in een levendige fase van haar leven toen ze als passagier betrokken raakte bij een auto-ongeluk. Het ongeluk werd veroorzaakt door de bestuurder achter hen, die afgeleid was door zijn telefoon. Dit ongeval bracht een blijvende verandering in haar leven teweeg, waarbij ze chronisch ziek werd. Hoewel het ongeluk veel negatieve gevolgen met zich meebracht, vond Ishani ook een diepere verbinding met zichzelf. Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd op FunX.nl.
Auto ongeluk
In 2018 zaten Ishani en haar vriendin samen in een auto die stilstond bij een rood stoplicht. De automobilist achter hen, afgeleid door zijn telefoon, veroorzaakte een kettingbotsing. Hoewel Ishani zich aanvankelijk goed voelde, moest ze al snel naar het ziekenhuis vanwege nekpijn. Een MRI-scan onthulde dat ze een breuk had in haar nekwervel. Gedurende een periode van zes maanden moest Ishani een speciale nekband dragen. Ondanks haar jeugdige leeftijd dacht ze aanvankelijk dat ze snel zou herstellen, maar al snel bleek het een zwaardere strijd dan verwacht. Ishani had moeite om zelfstandig te functioneren en was genoodzaakt een pauze te nemen van haar werk in het speciaal onderwijs.
Werksfeer
Het herstelproces verliep trager dan Ishani had gehoopt. Ze kon niet alleen naar het toilet gaan en moest zelfs anderen vragen om haar haar te wassen. Deze fysieke beperkingen dwongen haar tot een tijdelijke stopzetting van haar carrière en extra studie. Toen ze haar re-integratie traject begon, stuitte ze op onbegrip en conflicten op de werkvloer. Ondanks het herstel van haar nekwervel bleef Ishani geconfronteerd worden met lichamelijke klachten, waaronder een whiplash, zonder duidelijke oorzaak.
Na anderhalf jaar van pogingen om te werken, moest Ishani erkennen dat ze haar gezondheid niet kon negeren. Conflicten met collega’s en onbegrip over haar onzichtbare ziekte maakten haar re-integratie traject uitdagend. Het artikel benadrukt het gebrek aan begrip voor de impact van onzichtbare ziekten en de complexiteit van communicatie rondom dergelijke aandoeningen op de werkplek.
Diagnose
De onplezierige werkomstandigheden en aanhoudende pijn leidden uiteindelijk tot het besluit van Ishani om haar baan op te geven. “Ik heb geprobeerd elders met minder uren te werken, maar zelfs dat kon ik niet aan. Tijdens mijn pauzes zat ik te huilen vanwege de intense pijn in mijn lichaam, en ik besefte dat ik overspannen raakte.” Ishani zocht professionele hulp en kwam in contact met een psycholoog. “Ik kreeg te horen dat ik echt moest stoppen met werken, anders zou ik in een nog diepere burn-out belanden. In deze periode ontving ik eindelijk mijn diagnose. Een vorm van reuma was ontstoken in mijn pezen en spieren als gevolg van een traumatische ervaring. Deze diagnose bevestigde dat ik chronisch ziek ben.”
Met deze diagnose werd het voor Ishani duidelijk dat haar oude levensstijl nooit meer haalbaar zou zijn. “Ik dacht dat alles uiteindelijk wel weer normaal zou worden, dus het was erg moeilijk om dit te accepteren. Voor het ongeluk leidde ik namelijk een zeer actief leven, met kickboksen, dansen en modellenwerk. Ik ging uit met vriendinnen en werkte hard aan mijn carrière. Al mijn doelen werden plotseling weggevaagd.” Bovendien kreeg ze te maken met aanzienlijke gewichtstoename, wat voor haar een persoonlijke uitdaging was. “Voor het ongeluk woog ik 55 kilo, maar door alle medicijnen steeg dat tot 85 kilo. Ik kreeg veel reacties en vond het zelf ook moeilijk, omdat ik mezelf niet meer herkende in de spiegel. Uiteindelijk is het me vorig jaar gelukt om ongeveer 24 kilo af te vallen.”
Hoe gaat het nu met Ishani?
Het is inmiddels ongeveer vijf jaar geleden sinds Ishani betrokken raakte bij het auto-ongeluk dat haar leven voorgoed veranderde. Ze ervaart nog steeds voortdurende pijn en heeft sindsdien niet meer kunnen terugkeren naar de arbeidsmarkt. “Ik mis mijn werk elke dag. Op mijn 26e is het vreemd om niet te werken terwijl iedereen om je heen dat wel doet.” Bovendien heeft ze een groot deel van haar sociale netwerk verloren als gevolg van haar chronische ziekte. “Uiteindelijk ontving ik geen uitnodigingen meer van mijn voormalige vriendinnen omdat ik zo vaak nee moest zeggen. Ik begrijp het wel en neem het niemand kwalijk. Zij leefden immers een heel ander leven dan ik na mijn ongeluk kon leiden. Gelukkig zijn mijn echte vrienden gebleven, maar ik kan ze nu op één hand tellen. Ook heb ik enorm veel steun gehad aan mijn man, die na het ongeluk bij mij is ingetrokken en me met alles heeft geholpen. Ik ben hem zeer dankbaar voor alles wat hij nog steeds voor mij doet.”
Ondanks haar voortdurende moeite met het accepteren van de manier waarop het ongeluk plaatsvond, heeft deze ervaring ook waardevolle inzichten opgeleverd. “Ik ben gedwongen uit mijn hectische leven gehaald, maar daardoor heb ik ook persoonlijke groei doorgemaakt. Als jong persoon denk je vaak dat je alle tijd van de wereld hebt en neem je veel dingen als vanzelfsprekend aan. Nu sta ik vaker stil bij de kleine dingen, omdat die juist leiden naar grotere dingen.” Volgens Ishani is ze op de goede weg om de vrouw te worden die ze uiteindelijk wil zijn. “Het ongeluk heeft veel ellende gebracht, maar ik geloof dat het me uiteindelijk ook een beter mens heeft gemaakt.”