Ruim een maand geleden onderging Shaleen Joeglal een levensveranderende operatie. Na een lange en moeilijke periode van wachten, onzekerheid en hoop, kreeg zij een donornier. De operatie verliep goed, en de artsen meldden al snel dat de nier zich stabiel begon te gedragen. Dat nieuws bracht niet alleen opluchting, maar vooral een overweldigend gevoel van dankbaarheid.
Shaleen had eerder via een oproep haar nood gedeeld, in de hoop dat iemand haar zou kunnen helpen. En hoewel ze niet wist wie haar donor was, wist ze één ding zeker: iemand had haar een tweede kans gegeven. Een kans op leven, op toekomst, op dromen die weer durven groeien.
De periode na de transplantatie bracht diepe ontroering met zich mee. Elke dag werd een beetje lichter. In de eenvoudige momenten – wakker worden met iets meer energie, kleine handelingen die weer vanzelf gingen, de ruimte om voorzichtig naar de toekomst te kijken – voelde Shaleen de kracht van het geschenk dat haar was gegeven. Of het nu een bekende was die haar had gesteund met woorden en aanwezigheid, of de overleden donor die haar zijn of haar nier had nagelaten: in haar hart droeg ze hen allemaal mee.
Shaleen omschreef het zelf het mooiste: “Je gaf me niet alleen een nier, je gaf me een tweede kans. Een kans op leven, op toekomst, op hoop.”
Met ontzag en liefde keek ze terug op wat anderen voor haar hadden betekend in deze reis. Ze wist dat geen enkel woord groot genoeg was om haar gevoel te omvatten, maar ze sprak het toch uit – haar diepste, oprechte dankbaarheid. Voor de donor, voor diens nabestaanden, en voor iedereen die haar op wat voor manier dan ook had gedragen op haar zwaarste momenten.
Wij wensen Shaleen een voorspoedig herstel toe. En met haar richten ook wij onze gedachten in stilte naar de donor en diens familie. Want in hun verlies groeide voor een ander nieuw leven. Dat is niets minder dan een wonder.